Mesleklerle ilgili bir drama oturumu.. Katılımcılarım, 4 yaşındaki çocuklar..
Yanağımın kenarında beliren tebessüm ve gözümden usulca akan yaş içiçe.. Başlangıçla bitiş arasında zihin allak bullak, darma duman..
- Evett çocuklar, araba süren kişiye ne denirrr? (Elimde arabayı kullanmakta olan bir şoförün resmi, rengarenk..)
Çocuklar hep beraber ve olanca güçleriyle:
- Babaaaaaaaaa!
Tatlı bir gülümseme hızla yüzüme yayılan...
İkinci resim askerlik mesleğiyle ilgili, yeşiller içinde, bayraklar arasında bir asker:
- Pekii, askerler ne iş yapar?
Çocuklar... Pembe yanacıkları ve pürüzsüz yürekleriyle, yalansız ve hiç kirlenmemiş.. Rengarenk çocuklar.. Çocuklar küçücükk, altı bağlı kiminin..
Yanıt hep bir ağızdan ve çelişkisiz, öğrenilmiş çaresizlik.. Yanıt, koskocaman ve siyah beyaz:
- Şehiiiiit oluuurrrrr!
Ahh be çocukk, ne yapmalı da öğretmeli sana umudu , yere düşen ölmüş bir askerin miğferinden su içen barışçıl güvercinin ruhunu?
Koca koca adamlar kocaman bir ülkeyle oyun oynarken, oyunsuz bir dünyaya büyütüldüğünü nasıl etsem de söylesem..
geçenlerde yeğenlerim bendeydi, çocukluğu keşfetmek güzeldi.
YanıtlaSilÇocuklar o hissi biliyorlar aslında,ama kafalarını daha doğar doğmaz öyle saçmalıklarla doldurmayı başarıyoruz ki çocuk bile olamıyorlar aslında!