yaratım ve mutsuzluk üzerine(ama kesinlikle umutsuzluk değil)

**Yazılanlar neden daha çok acıyı anlatır, insan neden daha çok mutsuzken yaratır; bunu düşünüyorum uzun zamandır..**

 

Mutluluk, bir gülümsemedir ağız dolusu.. Oysa acı yaradır, kanayan.. Kanadığı için pamuk basılır tene, kanadığı için merhem aranır derde.. Acının en iyi merhemi pis kanı akıtmaktır; paylaşmaktır..

 

Mutlu olursunuz ve geçer, uzun süreli bir mutluluğa hiçbir bünye ev sahipliği yapamaz. Dört mevsim boşuna mı var.. Tabiat ana bile kavrulur yanar, dört mevsim yaz olursa eğer.. Oysa kış, mücadedir, ısınmak için hareket etmek gerek, ya da ateşi körüklemek.. 

 

Mutluluk, yerçekimine kısa süre de olsa meydan okumaktır, hafiftir, Oysa acı, uzun yolda elinizde taşıdığınız bir tahta bavuldur, gittikçe ağırlaşır.

 

Mutluluk buğulu camlara parmak ucuyla çizilen kalpler, gülen yüzlerdir. Ve acı, buğuya can üfleyen o camı sırlarla kaplar.. Karanlıktır sır, ne yana dönseniz kendinize çarpar, kendinizi acıtırsınız. Kullanmayı bilirseniz  acı, en iyi aynadır..

 

Mutluluk uçucudur, bir bahar yeli gibi eser geçer.. Oysa acı'mak  tipidir; geçtiği yeri yaşanmaz kılar; acı'mak yaradır; iz bırakır..

İz'ini gizleyebileceğiniz en iyi sığınak sanattır..