Sessizliği dinledim.
Mavi bir şiiri dillendirdim..
Cocukluğumun en güzel masallarini söyledim..
Çok hareket halinde, doludizgindim;
kaçırırken gün batımlarını..
Söyleyecek bir sözün varsa, beklememeyi ögrendim ve fark etmeyi kurumuş bir daldan yeşeren yaşamı.
Sonra anda kalmayı, sessizliğin içinde çoğalmayı..
Sense, deli dolu bir çocuk gülümsemesi gibiydin, yüzüme sığmıyordun yine..
Yine çocuktum, uslanmazdım..
Öğrendim en çok kendimi sevmeleri, türküyü tutturmayı, şiiri tüttürmeyi..
De öğrenemedim yüzün nerdeydi
Yeni doğan günler, yeşeren ümitler için..
Yüzün...
Kendimi de sevdim hem, sardım sarmaladım..
Sen iyisi mi gel artık..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder