An itibariyle şehirden çıkabildiğime inanamıyorum.
Yaklaşık üç buçuk saattir şehrin kara,kıllı ve çürümüş pençelerinden kurtulmaya çalışıyorum. Saatler, planlar, ayrılmadan önce yapılmalılar, kapanan yollar, ben yokken yapılacaklar... Zorundalıklar ve gereklilik kipleri uzayıp gidiyor..
Biliyorum ki, aslında o pençeler sehre değil, etime gecirilen düzene ait.. Sanki bir baskası mümkün değilmiş gibi dayatilarak servis yapılan biricik yaşam ünitelerimize ait..
Nihayet otobüse biniyorum. Ve şehir, ve pençe, ve imkansız denilen her şey geride giderek küçülüyor, gerçek suretine bürünüyor..
Önümde upuzun bir yol yeni ütülenmiş beyaz çarşaflar gibi.. Ve Can Esra'nın, Asil'in,Burak'ın sesi kulağıma " başka bir hayat mümkünnn" diye fısıldıyor.. Sesin geldiği ufka doğru çırpıyorum kanatlarımı ..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder