Kaldım,dedi, Mina..

Göğe bakıyordu Mina, göğe bakma durakları beklemeden..
"Nerdeydin bunca zamandır?" diye sordu ses..

Mina, uzaklara diktiği gözlerini döndü sese, güldü..Gözlerindeki buğu gül'dü..

"Ben, gitmelerin çocuğu;  karanlıkların emzirdiği derinlik; kaldım..

Önce korktum, kalmak her şeyden önce 'kendinde' kalmaktı çünkü.. Adım adım yaklaştım, gözlerime baktım. Eğildim öptüm usulcacık, yıkık sandığım alnımdan..

Sevmek(önce kendini), kalmakmış, anladım.. Sevmek durakları beklemeden durmak, kanatları beklemeden uçmakmış.. Bir gün her şey yalnızca bir buğudan ibaret olsa bile, sevmek bildiğin her şeyi yeniden yazmakmış..."

kentler ve renkler..

Yolları düşündü, sonra geniş caddeleri; iklim iklim ömrünün kentlerini..

Her birinin bir kokusu vardı ve dokusu;her birinin bir kimliği vardı, bir de rengi...

Ankara, tartışmasız griydi; memur kenti.. Bursa, evliyalar kenti, türbe yeşili; Çanakkale, cilveli, gök mavisi; Antalya, portakal çiçeği; Marmaris  yavru ağzı, Eskişehir, bozkır sarısı ve İstanbul, buram buram erguvan'dı..

Ressamın tuvalinde her biri, kusursuz bir bütünü tamamlamaktaydı...

boşu boşuna

Kedi: "Kendini nasıl hissediyorsun?" diye sordu..

Mina, uzaklara bakarken sırasını bekleyen gözyaşı gibi dondu..

Bir süredir, kedilerle konuşuyordu....

"Dönüp de ardıma bakıyorum, bir arpa boyu bile yol gitmemişim.. Heybeme elimi atıyorum, bomboş.. Peki bunca emek, nereye doldu, neyi doldurdu? Ben o kadar çabalamıştım, onlara ne oldu?"

Kedi, kedi kedi gülümsedi... Hemen boyundan büyük bir tümceyi giyindi..

"Yaşamda hiçbir şey boşuna değildir ama, sen doldurdum sandığın heybeyi bir yokla..
Dibi olmayan bir şey çünkü, doymaz da,dolmaz da..."

düğüm..

Eğildi, suya baktı Mina..

Attığı taş, kurbağayı bile ürkütmemişti..

Sarmal sarmal bir izin peşinde düşündü dur-du..

Bir türlü çözememişti,

kağıttansa her şey,

neden yağmuru seviyor-du?