Ne çok yol gittim, tekerlekler, beni döndü senelerdir..
Ne cam kenarları, ne yağmur damlaları, ne istasyonlar geldi geçti..
Başım cama yaslı; gözüm yollarda, kurgusal bir gerçeklik gibi akıp gitti dünya cama vuran her damlada..
Ruhum gidişlere sevdalı, kalmak ve ait olmak yoksulu kalbim; yalnızca yollarda attı..
Sen, içimin gülen yüzü...
Sen, bir kaşif gibi adım adım yürüdüğüm yolların özü..
Anladım:
İnsan, yolardayken varmak da istermiş..İnsan kendini yalnızca sevdiğine ait hissedermiş..
Şimdi, senden giderek uzaklaşan bu kara otobüsünde, yüreğimin camda değil anda oluşu, gitmelerin bitmesindenmiş..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder