çocuk yüzümün kokusu

...Bazen giderdi babannem.. Sürgün gibi gelirdi bu, çocuk yüreğime.. Birkaç günden sonra ona ait bir şeyler aranmaya başlardım.. Ve bir gün yine benzer zamanlardan birinde bir kaynak keşfettim.. Babannemin elbise dolabı.. Yeşil küçük bir dolap..Kapağı açar açmaz içinden onun kokusu yayıldığında susamış bir sünger gibi içime çekerdim kokusunu.. O, sevginin kokusuydu,yaşamın kokusuydu, benim çocuk yüzümün kokusuydu.

Yıllar sonra ilk defa, kokun beni o yeşil dolaba götürdü..Seninle doldumm..
Bana bir yeşil dolap bırak.. Gittiğinde nefes almam için..

Ya da kal, sen hep kal...