Ocak 20, 2010

kendine kanmak


Yaşam, sıkışık bir trafiği solurken: "Kardelen mevsimidir.." dedi bir ses..
Döndüm ardıma baktım, sesin geldiği yere.. Bir şarkı mıydı, bir şiir mi anımsayamadım..
Güneşi görmek için ölesiye karı delen bir çiçek düştü günün ritmine..
Ne kalabalıktı gün oysa ki  ve ne yüzeydendi ilişkiler..
Üstadın şiirini mırıldanır bulduğumda kendimi, durdum soluklandım..
Bir uçurtma ipiyle, uçan hınzır bir balonun rengiyle, kağıttan katladığım gemiyle gittiğim masal ülkesinde, kendime kandım...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder