Bir kapıyı kapattım, bir kapıyı açtım.. Döndüm baktım, yüzün hep yanıbaşımdaydı..
Yüzün, yüzlerceydi.. Sesinle, seninle olmak güne çekilen manşetti..
Yüzün hep gülümseyendi.. Uzak yollardan ve yıllardan sonra bile kendini varedendi.. Sessizliğinde bile uyanık bir sağduyuyla doğruyu gösterendi..
Yüzün, en çoğul gecelerinde yaşamın, sabahlara kadar seyredilendi.. Alnında terler damla damla uyurken bile, yüzün, dört bir koldan saran; gözetendi..
Bir kapıyı kapattım, bir kapıyı açtım.. Yüzün bütün kapıların ötesinde bana hep gülümseyendi, yüzün hep yüzlerce edendi..
(Resim: Van Gogh)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder