Durup da baktığımız pencere, gördüğümüzü belirler çoğu zaman..
Bu gün kent yorgun..
Güneş bile, bulutların arkasından yüzünü göstermek istemiyor..
Ağaçlar akşamdan kalmış bir edayla savuruyor yapraklarını.. Vazomdaki sıklamenler bile, nazlanan güneşe sitemle bükmüş boyunlarını..
Bahçemdeki, marttan çılgına dönmüş kedilerin bile sesi çıkmıyor..
Sanki gün doğmuş ve birileri doğan günü unutmuş, tek bir hareket, tek bir neşe.. Yokluğu soluyor renkler ve dizeler..
Bu gün ben yorgun, kent yorgun...
Gün, yalnızca bir makara; varlığına doğru sarılan...
Yokluğunun derin sularında,
taşları dökülmüş bir taç gibi duruyor zaman..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder