Bir türlü bitmek bilmeyen günün meşalesi, nihayet muma dönüşüyor.. Odamın lila duvarlarında hafif gölgelerle dans ediyor gün..
Bazı zamanların tartımı diğerlerden farklıdır, biliyorum. Terazide herhangi bir ağırlığı olmayan bir gün, sümüklüböcek hızında ilerlerken, an be an hissettirir kimliğini.. Böyle günler, hiç saat aramayan gözlerinizin (neredeyse) dakikika saymasıyla belli eder kendini. Üstelik hava kapalı ve soğuksa; kentlerden yersizlik-yutsuzluk, dillerden sessizlikse.. gün giderek içi boşalmış bir havuzun hüznüne bürünür büsbütün..
Ve nihayet, yorgun bedenimi dinlendirirken en derin şiir iklimlerinde, odamın lila duvarlarında hafif gölgelerle veda ediyor gün..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder