İkiyüzlülüklerden ördükleri duvarlar ardında, kendinden kaçıp başka hayatlara bölünüyor insanoğlu..
Dikenlerini saklayan bir gülün hüznünün önünden geçiyor, ceplerinde önyargıları.. Yargı yok artık, düşünmenin olmadığı yerde çoktan gömmüşüz onu ve toprağında safsataları filizlendirmişiz. İçimizdeki vahşi, bir bayram sabahı giymiş bayramlıklarını, el öpmeye gelen çocukları beklemiş. Boy boy kuyular kazmış bir diğeri, tüm iyi niyetini toprağa vermek için..
Eskiden söylenen "Seni tanıyamıyorum" yakınmaları tükenmiş; kendini bile tanıyamamak gelmiş, baş köşeye yerleşmiş. Çeşme başında susuzluktan ölürken birileri, beyaz kirlenmiş, zamanında önceliği kendine veren şairin sesiyle söylenmiş..
O kadar azalmış ki aydınlık, karanlık bile anlamını yitirmiş..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder