Şubat 17, 2011

kendinden büyük gölgesi

"Bir insan ayrılır sizden ve dünya çöle döner.." diyordu ya şair..
Giden insan, keşke sadece kendi gitse.. Yaşananların tadını, sıcağını, kokusunu, dokusunu da beraberinde götürmese.. Bir parçanızı da gidişiyle birlik sürüklemese..
Keşke..
Gitmeler daha dayanılır gibi olurdu o zaman.. Bir fotoğraf albümüne bakar gibi çevirirdik geçmişin sayfalarını.. Dudağımızın kenarında sadece buruk bir gülümseme.. Kendinden büyük bir biçimde, gölgesi düşmezdi içimize..

1 yorum:

  1. "Beni yokluğuna ittin; varlığımı hiç ettin.
    Sevmeye mecburdun sen; aşk yolunu harap ettin.
    Mutluluk kalbinden uzaktı; acılar bana yakındı.
    Görünenlerin ardından gittin hep;
    bense sonsuzluğu seçtim.
    Ateşler saçılıyor kalbimden; çöl olmuşum kavruluyorum hasretinden.
    Adımı geri alıyorum kalbinden; sen gittiğinde zaten, ölmüştüm ben.
    Kaçtın sevgini vermekten; düşlerime perdeler çektin.
    Silahların en acıtanıydı; yaşarken ölmeyi senden öğrendim.
    İnanmadın hiç aşkın yüceliğine ve bir ömrün aşkla geçebileceğine.
    Kapattın gözlerini karanlığa, sana sunulanı hiç göremedin.
    Ateşler saçılıyor kalbimden; çöl olmuşum kavruluyorum hasretinden.
    Adımı geri alıyorum kalbinden; sen gittiğinde zaten, ölmüştüm ben.
    Tanrı bilir yalan yoktur hayatımda ve ben yalansız bir sevgiyle yazmıştım bunları sana: "bir tek bana aç kapını, yalnızca bana gülümse. ben bir gül dalı oldum, beni yalnızca sen elle." ama fark edemedin!.
    Ateşler saçılıyor kalbimden; çöl olmuşum kavruluyorum hasretinden.
    Adımı geri alıyorum kalbinden; sen gittiğinde zaten, ölmüştüm ben."
    Murat Yılmazyıldırım.
    Soner.

    YanıtlaSil