Ben o sinemada çok film izledim..Bazen kahkahalara boğularak, bazen gözyaşlarına teslim olarak.. Görüntü akıp giderken beyaz perdede, yaşam tam da durduğunu sandığımız yerde.. O sahnede izlediğim en iyi film, "biz"im filmimizdi..
Sen, benim filmimin baş kahramanısın. Sen, çocukluğumun soğuk gecelerinde, titreyen kendi ellerimi tutarak "Dayan!" deyişimin ana kaynağısın. Yaşanan onca karanlığa, acıya rağmen boyun eğmeyip, diz çökmeyip, kabul etmeyip; hep başka bir hayat olduğunu sorgulamamın son durağısın.. Her şey sana varmak içindi..
Şimdi ellerimde kırılacak çok özel bir eşya gibi taşıdığım sevdan, nolur bitme.. Işığı gören fotoğraflar gibi solup gitme..
Sen benim kahramanımsın.. Sen benim şiirlerle beklediğim, gül kokularıyla süslediğim biricik masalımsın..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder