sana söz veriyorum çocuk

Adı kara Ankara'nın sokakları dar geliyor şimdi omuzlarıma..

İçimin çocuğu geçmişin kırık-dökük anılarını toparlıyor. Yeniden yazıyorum bir kaplumbağa gibi sırtıma bindirilen rollerin tarihini..

Unutulmuş, terkedilmiş ve hep koşullu sevilmiş bir çocuğu; güneşin koşulsuz doğduğuna inandırmaya çalışıyorum. Gözleri buğulanıyor, dudaklarını büküyor; masalları seviyor.. Orda hep iyiler kazanıyor çünkü.. Orda  umutlar, bir böcek gibi ezilmiyor..Orda bir müzik kutusunun büyülü sesiyle sevgiye olan inanç emziriliyor..

Yıllardır dirsek çürüttüğün sıralar, okullar öğretemedi sana: "Kendini anlamayanı kimseler anla(ya)maz, sevemez kimseler kendini sevmeyeni.." Önce kendin inanmalısın buna besbelli..

Şimdi açıp kocaman gözlerini, bir kandırılmışlığı aralıyorsun. Ne dinlediğin, ne istediğin ne de beklediğin gibi değil çünkü dünya.. Masallardaki prensesler kurtları emzirirken, yürekleri değil duvarları kurşundan tüm askerlerin..

Şimdi, bu soğuk kentte, seni donmak üzere bulduğum bu köşe başında, sana söz veriyorum çocuk; sana söz veriyorum.Sırtından kaldırıp onca yükü, eşiklerden sileceğim seni..

Bir böcek gibi ezilen inançlarını bir bir yeniden büyüteceğim.. Koşulsuz açar çiçek, güneş koşulsuz doğar...

En çok ben seveceğim seni..