Siz hiç yüzünüzü "mış gibi"lerden arındırıp, bir masalın kuytusunda soluk aldınız mı?
Yerden kesilen ayaklarınıza bakıp da, kocaman gözlerle şaşırıp kaldınız mı?
Balmumu kanatlarınıza aldırmaksızın, göğün en yücesine yükselip umuda sarınarak mekansız bir zamanın içinde, biçimden biçime aktınız mı?
Ben aktım..
Bir bir attım beni batıran ağırlıkları özümden; yüzümü gördüm, yüzünün aynasında..
Baktığım kuyular kanat kanat kapanırken karanlığa; bir nehir aktı, bir yakadan bir yakaya..
Bu kez seyretmedim, ıslandım..
Kağıttan kuşlar uçuyordu, ben de kanat kanattım...
almışım koca bir soluk bende bir masalın kuytusunda. biçimden biçime akıp yüzümü görmüşüm, yüzünde hatta yüreğinde. seyretmeyip ıslanarak belki de ilk defa kanat kanat da olmuşum. ama fark etmeden geçmişim bunlardan. şimdi sen yazınca ve okuyunca ben anladım...
YanıtlaSil