Bir "kaçak gelin" yanı başımda uyuyor.. Soluk alış verişlerini duyuyorum.. Sanki birazdan uyanacak ve içinde bulunduğu yaşamdan koşa koşa çıkacak..
Hiç gidilmemiş bir ülkenin hayalini, saçları yalnız sabunla yıkanan çocukların şampuan kokulu düşlerini görüyor uyur uyanık uykularında.. Orda açlık yok, terkedilmişlik yok.. Orda kaçıp gitmeler yok..
İnsanın en büyük savaşı kendiyleymiş.. Kaçtığı kendisi olunca bir uyurgiderin, göçebe çizgili yollarda hiçbir yer mesken değilmiş. Kendinde kal(a)mayan, kendinden de gidemezmiş..
Peki ama, anlamak yeter mi(ymiş)?
kendini bilmeyenin başkasını da bilemeyeceği, kendini sevmeyenin başkasını da sevemeyeceği gibi...
YanıtlaSil