CAN'dan mutlu istiridye'ye

Geçmişin sararmış yapraklarından güne dolan bir an, yalnızca bir an...

Dostluğu, aşkı, güzeliği yaşadığım ve paylaştığım kente dönüş yıllarımdı. Bulduğum yeni, bıraktığım eskiyi daha da güçlendirdi. Kentin hiçe sayılmış, yalnız bırakılmış, varoşluğa dışlanmış, sert görünümlü sıcak insanların mahallesinde çatık gülümsemeyi, mesafeli sıkıca sarıp sarmalamayı, asice sevmeyi öğrendim. Canhıraş umut aşılıyordu insanlara, sarıyordu sarmalına sevgiyle içindeki karanlığa meydan okurcasına.. Mimikleri yaşasa da farklı duyguları an be an, gözleri pırıl pırıl gülümsemeyle, hep aydınlık bakardı. Renk oldun yaşamıma.. Vermiştik el ele, "Aynı bataklıktan bakmaya çalıştık yıldızlara" umutla, birlikte.. Birlik oldukça "gülümsedim", yağdıkça karlar dağlarıma usul usul dostluk çiçekleri büyüttüm..

Sonra ayrılık oldu, eksildi renkler bir bir hüzünle.. Yollar ıradı ama unutmadı Can(!) Koca ummanda farkında olmadan buldu seni.. Şimdi bir nehiriz aynı yolda birlikte akan ve akacak olan...

Sevgiyle.. Yaşam umudun dinmesin hiç..

(İzni olmadan bu mektubunu yayınlamama umarım kızmaz Can(!).. Coşkumu içimde tutamadım, paylaşmak istedim.)