Aralık 22, 2009

gözbebeklerimle bir büyürken dünya


Yıllar yılı hep hüz'nü yazmışım, zihnimde sararmış güz yapraklarıyla..
Dönüp ardıma baktığımda, tek mevsimin yalnız sözcükleri dökülüyor bir bir..
Ne zenginmişim yalnızlıktan, acıdan yana ve ne cahil mutlulukların resmini yapmada..
Şimdi "Uçuruma bakarsan, uçurum da senin içine bakar."* diyen sesini alıp, asıyorum duvarıma..
Annesinin sıcağında  dünyayı dillendiren çocuk şaşkınlığında, yürüyorum sokaklarda..
Göz bebeklerimle bir büyürken dünya; yüzüme vuran rüzgar,orda kal..
*Nietzsche

4 yorum:

  1. böyle yazma
    aynaya bakar gibi
    içimi anlatır gibi
    beni bana söyler gibi
    sakladığım ve saklandıklarımı
    yüzüme vurma...

    YanıtlaSil
  2. Günlerden birgün kurbağa ile akrep bir nehir kenarında karşılaşırlar. Akrep kurbağaya döner, "beni sırtına alıp karşıya geçirir misin?" der. Kurbağa biraz şaşkın, biraz korku dolu “ Ama sen akrepsin, sokarsın beni” der. “Olur mu hiç, eğer seni sokarsam, ben de nehre düşüp, boğulurum” diye yanıt verir akrep. Kurbağa düşünür, hak verir, akrebi sırtına alır ve nehirin karşısına doğru zıplayarak yola koyulur. Tam nehrin ortasında kurbağa boynunda tarifsiz bir acı hisseder, akrep sokmuştur. Suya düşerken, ikisininde ölmek üzere olduğunu bilerek, akrebe bakar kurbağa, “neden” der. Akrebin yanıtı kısa olur, “N’apiyim bu benim doğamda var”...

    YanıtlaSil
  3. Bu umut verici öykü için teşekkür ederim dostum.Ya sen beni anlamıyorsun, ya da ben seni..Umarım bir gün kafanda yarattığın bir ben'den ötesi olduğunda anlaşabileceğiz.

    YanıtlaSil