Hassas bir tartı yaşamlarımızı tartmakta, yorgunuz..
Her birimiz bir köşede kendi iç sıkıntılarımızı emziriyoruz. Yaşam, akıp giden bir şey olmaktan çıkalı epey vakit olmuş.. Kendi gölgesinden korkan ağaçlar gibi durmaksızın kendimize sarınıyoruz.Kalabalıkta saklayabildiğimiz ruh üşümeleri, ufacık bir kuytulukta yakamıza yapışıyor..
Oysa biz ağız dolusu gülerdik her şeye, umut ederdik.. Severdik, gölü yalnız göl olduğu için.. Giderdik, belki de yalnız dönmek olduğu için..
Komşu kabilelerin çocuklarıydık, birbirimize görünmez iplerle bağlıydık.. Susmalarımızla bile en çok konuşmalardan daha çok şey anlatırdık..
Şimdi, yağmur damlalarının pıt pıt indiği cama, aksimiz birlikte yansımasa da, biliyoruz. okyanusu oluşturan su damlaları gibi, birlikteliğin bazen ayrı ayrı olmayı gerektirdiğini..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder