eğreti bir kıyıda

Her şey doluyor, çocukluğun boşlukları dolmuyor işte..

Elimizdeki koca sepetlere oburca bir şeyler doldurma uğraşımız bundan.. Ve zaman yutarken her şeyi annemizin elini yitirmişçesine korkumuz bundan. Çünkü o eli yitireli çok uzun zaman oldu.. Bir daha kimse tutmadı elimizi o yangıda.. Bir daha hiç kimse bakmadı bize, içimizin onulmaz kuyusuna..

Hiç kimseyi sahiplenemiyor, hiç kimsenin olamıyoruz belki o günden beri.. Hızla soğurken yüreğimiz, her şeyin kıyısında yaşıyoruz. Ne içinde, ne dışındalığımız, yabanlığımız, kendi yaşamımızın bile eğreti bir kıyısında soluk alışımız hep daha fazla kaybolmamak için..

Sen ve ben, iki geçmiş mahkumu; iki sınır tutsağı... Normalin çizgisinde nefes alamazken, bir yüzeye bir derine devinimlerimizle sarhoş geçiyor zaman.. Zaman yutuyor her şeyi.. Ne gerçekten seviyor ne de seviliyoruz aslında.. Yaşıyoruz çok şükür, diyoruz ama,bir kapının ağzında; ne içerde, ne dışarda; ayazda...