eskilerden..

Sessizliğe sarındığında gök, insan ille de kendine varıyor; en uzun-uzak yollardan sonra bile...
En yakın, fazla ırakta molalar bittiğinde yolculuk bir trenin raylarından katar katar sızıyor içimize...
Çocuk gülüşlerinden bir sevinci kuşanırken yollar, gitmek eski bir alışkanlık..En çok da kendinden geçip gitmek, kendine doğru...
Gül kurusu..
Hayal eskisi..
Göğümde dipsiz uçurumların uğultusu..