Ocak 09, 2011

biz onunla

İnsanlar, hıncahınç meydanlarda ve nohut oda- bakla sofalarda saklambaç oynuyorlardı.. Başkalarından saklanmaya çalışırken en çok korktukları kendilerini bulmaktı.. Kovalarken başkalarını, en çok kendileriydi yakalamaktan kaçtıkları.. Oyunun en heyecanlı yerinde, annelerinin kendilerini çağıran seslerine tutunmaları bundandı belki..Oyundan oyuna maske değiştirmeleri, gerçek yüzlerinin hangisi olduğunu bilememelerindendi sanki..
Biz onunla oynamadık..Atılan zardan çok uzaktaydı gözümüzdeki aydınlık.. Yüzümüzde ne aradıysak onu bulduk, ne bulduysak o görünür oldu. Ebeleme sobeleme olmadan sardık, sarmaladık; kaçmadık, saklanmadık..
Ben her bakışımda yüzünün aynasına, kendi gizlerime ulaştım, kendi gözlerime her dalışımda onda soluğu aldım.. Paslı bir bıçaktı nicedir zamanlar.. Korkulan ama, işlevini yitirmiş..
Biz onunla biledik direnci, umudu, sevinci; çoğaldık, sağalttık; ama oynamadık kendimizi..

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder