ev sahibi..

Hüznü anlatmak için ne çok renk var, ne çok resim ve şiir..

Onun ipliği kalın ve yapışkan.. Ne yana dönsek uğuldayan bir sessizlik, nereye gitsek, gölgemiz gibi, bizimle birlik..

Yılların kalabalığında, makamların en hüzzamında yaralı bir ceylanı besler gibi, hüznümüzü besledik..

O; en ağır, en karanlık ve en koyu olanını, batmamak üzere sarındığımız can simidi bildik..

Oysa mutluluk kanat kanat, ele avuca sığmaz ve hafif bir tüy gibi uçar.. Anlık, bir çocuğun yüzündeki gülümseme kadar..

Ne şairler anlatabilmiş onu ne ressamlar..

Oysa ben şimdi; emekle eğirdiğin iplerle ördüğüm ışığı seyrediyorum gözlerimdeki..

Şairin "bir acıya kiracı" dediği yerin tam karşı sokağında; hevesten uzak bir şiiri dillendiriyorum..

Mutluluğa ev sahibi olmak, böyle bir şeymiş; anlıyorum..