anne'min sesiyle..

Bir akşamüzeri, sesinin kanatlarına tutunup soluklandım; yer,çocukluğumun arka bahçesi ..

Karanlığın yapıştığı duvarları ışıtan yegane şey, onun şarkı söyleyen sesi..

Mutfakta yemek yaparken mırıldandığı şarkılar duyulur(du),kendini iyi hissedip de kalkarsa yatağından..

Duyar duymaz koşuverirdim sıcağına,boş ilaç kutularından yaptığım kuleyi bozmadan..

"Anne, beni öper misin uykularımdan..."

Şimdi yıllar sonra, duvardan duvara huzur kaplı evinin en sıcak odasında; sobanın kenarındaki kedi gibi dayanmışken kucağına, tanıdık bir şarkının dalgalı denizi, kaplıyor derinimizi..

"Ölürsem yazıktır/sana kanmadan.."
Anne, beni öper misin uykularımdan...