Yaşamın imlası bozulur bazen..
Eldeki klavuzla kalakalınır..Kurallar her daim imlayı korur sanılır..
Bu karmaşadan yararlanan bir nokta, bitmemesi gereken bir cümleyi üstüne alınır..
En uzayası yerinden kırılır sözcükler, bir öykü kırık dökük bir deftere sığınır.. Silgi, yaşanılanı öğütmeye çalışmaktan yorgundur..
Kalem küskün: ama bu, yazdığım en güzel öyküydü, der durur..
beklenirken kelimelerim, neyi nasıl yazacağımı düşünürken söz olmuşsun bana yine, dil olmuşsun, göz olmuşsun...
YanıtlaSilneyi, nasıl anlatacağını bilemeyen bir dilin, bir elin, bir sözün, bir gözün can çekişlerine nasıl da denk düştü kelimelerin. şimdi iznin olursa eğer benden bir ses bekleyen bir yüreğe "yaşamın imlası bozulur bazen" diyebilirim...
YanıtlaSil