Hep geç kalmaya yazgılı bir tren seferiydi ömrümüz
Geçip giden zamana seyirci olduğumuz camdan bir çile...
Durup getiremiyorduk geçmişte kalanı hiçbir şekilde..
Kendimize hasret konaklarken şiirlerarası terminallerde,hep geç kalıyorduk;
önce kendimize, sonra yaşanılacak her şeye..
Uçurumları seviyorduk ama kanatlarımız sızlıyordu,gittikçe büyüyordu acı bir tamamlanamama..Her istasyonda arkamıza bakmadan bıraktığımız hüznümüz bizden önce varıyordu gideceğimiz yere..
İnsanlar giyerken dışarıda, kendilerine biçilmiş kaftanları;
cama yaslanıp seyrediyoruz
gideni ve gelmekte olanı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder