Hiçbir adres; unutulmuyor aslında..
Zihnimizin derin belleğinde karman çorman bir düzen(sizlik) içinde s/aklanıyor. Aklanacağı günü bekliyor belki de..
Aslında hiçbir şeyin unutulmadığı gibi, bazı şeylerin hiç ama hiç değiş(e)meyeceği gerçeği gibi...
Çocukluğumdan beri sadece orada olduğunu bildiğim için mutlu olduğum evler vardır. Durup da tek birinin kapısını çalmadığım.. Ama orada olmaları, ışıklarının yanmaları mutlu eder beni.. Güven verir bana.
Çok geçtim bu kapının önünden, ışıklarını kontrol ederek hem de... Yazılmamış, çizilmemiş boş bir sayfaydı önümde, yazılabilir demekti bu; ümitvar bir deniz feneriydi "kanatlarım" hep.. Uçamasam da uçabilirdim..
Burası Ben'im! Gezilenler görülenler, eklenenler, elenenler, yüklenenler, kaybedilenler ve diğerler... hiçbir şey tutmuyor yerini insanın kendinin.. İçine bir şey koymak için darası alınan kaplar gibi.. İnsanın içine ne konulursa konulsun, bir darası olmalı..
Ve unutmamalı ki, içine altın da konulsa, çamur da kabın darası hiç değişmiyor...
Burası; bu köşe, bu ağaç altı, bu gölgelik; bu sözcüklerden kurduğum beylik benim Dara'm...Koydum içine nicelerini, nicelerini elimde tutamadım...
Ama işte ben burdayım; tek gerçek yerde, sözcüklerin ülkesinde...
